Zorgboerderij in Creolaa
Vandaag (08-10-2024) was het dan zover, Emma en ik gingen kennismaken met de locatie van de zorgboerderij in Creolaa. Bij aankomst zagen we een groot stuk land dat nu nog voornamelijk uit gras en bomen bestaat. Gilbert vertelde ons dat het stuk land maar liefst 2,3 hectare groot is. Dit betekent dus dat er genoeg ruimte is voor zowel dieren en planten als activiteiten die we er willen organiseren, zoals het talentenpodium.
Na het stuk te land hebben verkend, zijn we weer in de auto weer ingestapt om een rondje door de buurt te rijden. Danielle zei namelijk dat als je ergens komt jij de mensen moet opzoeken en moet verwelkomen en niet andersom, en dat gaan wij dus doen. Tijdens ons ritje hebben we twee lokale bewoners aangesproken en gevraagd of ze al wat hadden gehoord over de zorgboerderij. Eén van de mannen, Bryan, gaf aan dat hij het een super plan vindt en dat de omgeving er zeker van zal gaan groeien. Het was erg fijn om aan te horen dat buitenstaanders vertrouwen hebben in ons project en bereid zijn te helpen.
We vervolgden onze rit naar Groningen, waar de Nederlandse boeren zijn gevestigd. Helaas waren Emma, Gilbert en ik niet netjes genoeg gekleed om de burgemeester te ontmoeten, want hier zijn specifieke kledingvoorschriften voor. Maar Danielle kon wel naar binnen en kreeg, zonder afspraak, veel bruikbare informatie te horen.
In de tijd dat Danielle in gesprek was met de burgemeester hebben wij de tien monumenten, die alleen al op dit stukje van Groningen staan, kunnen bezichtigen. Ook werden we hartelijk door een werkneemster van een restaurantje verwelkomd, waar we vervolgens niks nuttigden. Ondanks dat bleef de vrouw vriendelijk en wenste we elkaar een fijne dag.
We merken dat in dit district, Saramacca, de inwoners veel meer met elkaar zijn betrokken in vergelijking met de stad. Ook kan je hier met iedereen snel een praatje maken, zonder dat je elkaar goed kent. En dit gaf ons een goed gevoel over de locatie van de zorgboerderij.
Jeugdgevangenis
We hadden met Danielle afgesproken een keer mee te gaan naar haar werk, namelijk de jeugdgevangenis, om daar informatie op te doen over onze doelgroep. En vandaag, 15 oktober, was de dag. Danielle liet ons, voordat we naar de locatie zouden gaan, zien waar de jeugdgevangenis gevestigd is. En wat blijkt? Het is gewoon in een leefomgeving gevestigd, naast een basisschool.
We arriveerden rond half tien bij de jeugdgevangenis, waarvan de locatie nu alleen nog voor de school wordt gebruikt in verband met de verbouwing. De jongeren hadden net pauze dus konden we even een rondje door een klaslokaal lopen en onze vragen aan een docent stellen.
Toen de lessen eenmaal weer begonnen waren mochten we een les bijwonen en kregen wij zelfs de tijd om met de jongeren in gesprek te gaan. Helaas hadden we vandaag wat minder tijd, want Danielle gaf de jongeren een soort preek over het incident dat vanochtend had plaatsgevonden. We vroegen haar op de terugweg nog of ze denkt dat het nut heeft gehad en Danielle gaf als antwoord: ‘Bij sommige wel en bij sommige niet, de één moet het elke dag aanhoren en de ander leert er nu al van.’
Na de preek hebben wij onszelf voorgesteld aan de jongeren en daarna wat vragen gesteld over hoe zij het onderwijs ervaren, wat ze willen worden en wat ze nog graag willen bereiken. De jongeren waren heel open en bereid om ons een antwoord te geven. Eerlijk gezegd hadden wij hun openheid van tevoren niet zo groot verwacht en waren wij erg verrast. We hebben dag geëvalueerd en besloten dat we volgende week terugkomen, zodat we onze andere vragen nog kunnen stellen en een kleine activiteit met de jongeren kunnen doen. Hier gaan Emma en ik nog over nadenken.
Op de terugweg liet Danielle ons zien waar de jongeren verblijven voordat ze de rechtszaal in moeten. Hier heeft Danielle zelf ook zeventien jaar gewerkt en is nu drie jaar directeur van de jeugdgevangenis.